# HOOFD_P/FIJN 6 Emoties
Verdriet/ontroering
Als een jantje lacht, jantje huilt komen en gaan ze
als golven en laat het gebeuren. Dat is heel makkelijk voor mij. Ik had dat
voorheen al en voelt nu nog sterker, simpeler en intenser. Bij ieder lief appje
van familie en vrienden, boeket, rollen de tranen over mijn wangen. Al krant
lezend zomaar uit het niets, bij het lezen over een wildvreemde, weliswaar
blinde vrouw uit Eindhoven, die een lintje ontvangt voor haar
vrijwilligerswerk. Bizar toch haha. Na 1.5, 2 jaar wordt dit minder, de
tussenpozen groter.
Rusten..vertrouwen
Ook dit gaat vanzelf, ik kan niet anders, de moeheid
zuigt je vast aan je stoel en 30 minuten alleen maar koffie drinken is een
makkie en een heerlijkheid. Bovendien een compleet nieuwe ervaring voor mij, ik
kon nog geen minuut niks doen. Gaande weg mijn herstel komt er spanning op te
staan. De ene keer gaat het gemakkelijk, de andere keer zoals hieronder
beschreven.
Onrust
Deze neemt gaande weg mijn herstel toe . Het
“Willen “gaat een rol spelen. Er ontstaat een groeiend contrast in wat ik kan
en wil en wordt me pijnlijk bewust hoezeer dat van elkaar verschilt. Dat ervaar
ik als zeer lastig om ermee om te gaan. Het contrast= spanningsveld tussen de
oude Virry en die ik graag weer wil zijn. Ik heb b.v. nog interesse om
te lezen, praten, maar mijn taalgebied in mijn hoofd kan dit niet meer aan. Nog
een voorbeeld nu ik meer dan ooit thuis ben en ik na een bezoekje thuiskom,
ervaar ik enorme onrust door alle positieve opgedane indrukken en kan dat erna
met niemand delen. Mijn dagboek wordt mijn “uitlaatklep” en meer, ik monitor
mijn proces en herstel. En ook in het pianospelen, vooral de herhaling kan ik
veel kwijt, het reguleert mijn emoties.
Boosheid
…..het lukt me nu – april 2024 pas dit te
schrijven. Zoveel boosheid als ik in toenemende mate in mijn huwelijk heb ervaren m.a.g. een pijnlijke
echtscheiding, zo weinig ervaar ik het t.a.v. mijn NAH. Op zich fijner. Er was wel een storende gedachte namelijk :
als er direct bij de 1e opname/binnenkomst in Gorinchem een goede
CT-scan van mijn hoofd zou zijn gemaakt ( in Tilburg is het b.v. standaard
protocol bij gebroken kaak en ik had er 2 ), dan was hoogstwaarschijnlijk meteen opgemerkt
dat ik een Waterhoofd had en had er meteen kunnen worden ingegrepen. Na 4 weken
is er pas een gemaakt, vervolgens zagen ze er weinig op in Gorinchem. Hun reactie erop was, hoorde ik achteraf, dat het
alles had kunnen zijn. ( Ze hebben daarin m.i. nagelaten de oorzaken
stapsgewijs te ontkrachten ). Deze onduidelijke scan is meegegeven naar het Erasmus. Daar is een betere scan gemaakt en
werd duidelijk wat de oorzaak was mijn waterhoofd. Wat mij boos maakte is het feit dat het
zo lang geduurd heeft en mijn hersenen feitelijk ONNODIG lang onder veel te
hoge hersendruk hebben geleden. Als dit
5 weken eerder was opgemerkt zou ik voor mijn gevoel veel minder SCHADE hebben ondervonden. Mijn zus en dochter hebben hier o.a. al een
gesprek over gevoerd met de Neuroloog. De conclusie was dat zij een klacht
konden indienen, maar hebben het zo gelaten. Ik heb daar geen energie voor. Wel
heb ik na 2 jaar bij mijn verzekering uit laten zoeken of er een grond is voor
financiële schadeloosstelling i.v.m. nalatigheid. Hun conclusie was er geen grond voor was. Het viel binnen de
marge van het ziekenhuis. Dit heeft mijn
boosheid weggenomen en kon het loslaten, niks aan te doen.
Reacties
Een reactie posten