Mijn NAH - Met Zachte Ogen

   Inleiding Start hier   Bij mijn allereerste oogopslag kijk ik recht in de ogen van mijn 2 dochters. Een diepe rake oh zo vertrouwde,  onvergetelijke indruk. Nog totaal onwetend over ...alles eigenlijk. Wakker worden met NAH voelt als een moeras, in stilstaand water. Eigenlijk wel veilig realiseer ik me nu pas, niks beroerds nog aan, zo in een cocon.     Er is echter geen beweging in te krijgen of toch…Ik probeer het gewoon. Enerzijds zit ik dichter bij mijn gevoel dan ik ooit heb gezeten ( intuïtie), Anderzijds is mijn leven 180 graden de andere kant op gedraaid en is alles nieuw en heb ik geen idee van wat me te wachten staat.                                                     ...

Vleugels Mijn neurochirurge uit het ErasmusMC in Rotterdam, vertelde mij 3 maanden na mijn ontslag: “Ik kan je niet garanderen dat je weer de Oude Virry “ bereikt, wel dat ik nog ver kon komen. Dit klonk als muziek in mijn oren en gaf mij vleugels. Geheel onwetend over het moeras, de grijze massa om mij heen, het kollossale wat me te doen stond om mezelf opnieuw uit te vinden, waarbij ik alle (oer), druk-trek-tilkrachten die ik in me had moest aanboren, ieder mini stapje omhoog een inspanning van jewelste bleek, iedere minuut erbij op de steps een uitputtingsslag; langzamer als een slakkengang kreeg het proces gestalte. “De berg weer op”, zoals mijn broer vaak zei, kon ik me goed inbeelden, ook al die prachtige bloemen langs het pad waar een vriendin over sprak, met de top en het weidse, vrije uitzicht als beloning. Vergezeld met de 1 e melodie die er in mijn hoofd opkwam, Window of Hope van Oletta Adams. Het nieuwe muzikale begin van een ontdekkingsreis. Na de operatie had dr....

Een beetje dom .. Niet een beetje dom, oerdom! Zo verslaafd als we als mensen zijn aan ‘nieuwe prikkels’ zocht ik 's avonds naar de betekenis van ‘Blog` op mijn mobiel. Dat kan nog wel even, dacht ik. Carolines verzoek die ochtend om een Blog te schrijven had ik gelukkig goed begrepen, inderdaad een verhaal en heel tevreden keek ik terug op             hoe ik het schrijven had aangepakt en gedoseerd (1 ½ uur). Prikken in mijn hoofd, druk en matige hoofdpijn was niet zo gek na mijn inspanningen. Voorafgaand relaxed mijn koffiepauze en gebruikelijke oefeningen uitgevoerd, waardoor als vanzelf bruikbare gedachten opkomen. Trots was ik over hoe ik mijn enthousiasme beteugelde en in de middag 2 korte (1/4 uur) geplande bezoekjes had afgelegd en alleen het noodzakelijke besprak. Bij hoge uitzondering voor mij, op dezelfde dag spontaan een Nieuwe uitdaging opgepakt. Het risico zit in het “Nieuwe” en kost mij, voelbaar aan mijn hoofd, meer inspanning/prikke...

  Belasting betalen Schrik niet … “Leuker kunnen we het niet maken” heet de voorstelling van Jan Beuving en Peter Nederkroon, die momenteel maart/april door het land trekt, over hoe de belastingdienst Nederland een maakt. Je aangifte zal je heus gedaan hebben, dat geloof ik wel. Het gaat mij om onze fysieke en cognitieve belastbaarheid. NAH staat gelijk aan inleveren en verlies, op een of beide terreinen en hoe dat ons een maakt, na die aanslag, cycloon op je leven. Op lichamelijk gebied (wordt vervolgd) heb ik moeheid als restverschijnsel. Mijn mentale/cognitieve belastbaarheid heb ik opgebouwd tot 20% ( meten is weten), mijn `inkomsten`, ik ben mijn eigen belastingdienst. Binnen mijn ` inkomsten’ blijven, met een fijn hoofd, verklaar ik tot levenskunst, oftewel in de plus blijven, “in het Groen ”. Zo lang mogelijk met mijn energie doen, duurzaam, zuinig, zonder grote lekken of verspilling, op de cruise control stand, anders moet ik belasting betalen. Dat is de reden dat...

  Lichaam   Ogen.    Ongelooflijk helder kijk ik in de ogen van Annabel, Nada en Sietse. Zij zitten in de gang te wachten op hun (schoon)moeder, verwachtingsvol en bezorgd tegelijk, over hoe ik uit de narcose ontwaak, na een lange risicovolle, zeer geslaagde operatie ( verwijdering van een cyste van 1.5 x 1.5 cm in het midden, van het midden van mijn hoofd). Op de rand van bijna dood naar leven. Dit prachtige ijzersterke beeld is het begin van letterlijk opnieuw tot leven komen. Het ontwaken uit een andere wereld en de doorstart van een diepere band met hen en mijn hele familie tijdens het daaropvolgend 10minuten weerzien!! Wat vonden ze mijn reactie “gek” of beter gezegd onverwachts, namelijk een eveneens heldere opgewekte groet van mij, bij dit veel betekenende weerzien; als symbool van een niet uit te drukken gevoel van dankbaarheid ‘dat ik leef” ( = bewustzijn, ben me bewust van gedachten en emoties; later meer). Zo compleet anders was mijn reactie al die...